Gostomski Anzelm (ok. 1508-1588)
– wojewoda rawski, syn Dobrogosta z linii Nałęczów-Gostomskich. W czerwcu 1564 r. w czasie wojny z Moskwą przebywał na Litwie z własnym oddziałem. W 1562 r. został kasztelanem wyszogrodzkim, a w 2 lata później kasztelanem płockim. W tym charakterze podpisał akt unii polsko-litewskiej w 1569 r. W latach 1565-72 był starostą rawskim, a w 1572 r. otrzymał godność wojewody rawskiego. Jako kalwin żądał pełnego równouprawnienia innowierców. Napisał "Gospodarstwo", najpopularniejszą na przełomie XVI i XVII w. książkę rolniczą. Żonaty był czterokrotnie. Miał 4 córki: Dorotę, Annę, Katarzynę i Elżbietę oraz 8 synów.
Gostomski Stanisław z Leżenic herbu Nałęcz (zm, 1598 r.)
– wojewoda rawski, najstarszy syn Anzelma. Przynależał do kościoła kalwińskiego. W 1564 r. otrzymał starostwo rawskie. Był posłem na sejm z województwa płockiego w 1567 r. i z województwa chełmskiego z 1570 r. Rok 1572 przyniósł mu kasztelanię sochaczewską i starostwo rawskie. W czasie elekcji w 1575 r. poparł kandydaturę Maksymiliana II. Wkrótce przeszedł na stronę Batorego, którego poparł na sejmie w 1581 r. Za jego zasługi nowy król Zygmunt III Waza nadał mu w 1588 r. tytuł wojewody rawskiego. Na sejmach bronił różnowierców, w a 1591 r. został przywódcą zjazdu radomskiego. Najprawdopodobniej był autorem pisma "Racje pro electione Zygmunta królewicza szwedzkiego militantes anno 1587"
Gostomski Hieronim herbu Nałęcz, fundator Collegium (zm. 1609)
– wojewoda poznański, drugi syn Anzelma. W 1577 r. walczył pod Gdańskiem, a następnie rotmistrzował pod Pskowem w 1582 r. Byt posłem na sejmach w 1581 i 1585 r. Organizował zjazd Wielkopolan w Jutrosinie (26 X 1587), na którym bronił swego elekta Zygmunta Wazy. Ponieważ zasłuży sobie na zaufanie Zygmunta III, został w 1592 r. wojewodą poznańskim. Od 1597 r był starostą sandomierskim. W 1602 r. wystawił jezuitom w Sandomierzu dom i kościół, a ponadto uposażył dominikanki sandomierskie. Prowadził politykę kontrreformacyjną. Był przeciwnikiem różnowierców, mieszczan i Żydów.
Gostomski Jan herbu Nałęcz (zm. 1590 lub 1591 r.)
– kasztelan rawski, trzeci syn Anzelma. Był posłem na sejmy 1567 i 1570 roku z województwa rawskiego. W 1579 r. został surrogatorem rawskim, a 1588 r. otrzymał kasztelanię rawską. Był różnowiercą, który pod koniec życia przeszedł prawdopodobnie na katolicyzm.
Gostomski Mikołaj herbu Nałęcz (zm. po 1581 r.)
– rotmistrz, chorąży rawski, czwarty syn Anzelma. W 1572 r. był postem na sejm z województwa płockiego. Brał udział w zjeździe w Jędrzejowie w 1576 r. jako zwolennik Stanisława Batorego. W tym samym roku objął urząd chorążego rawskiego i od tego czasu zajął się tylko służbą wojskową. Brał udział w bitwie pod Tczewem w 1577 r. walczył z Moskwą w wojnach o Inflanty. W 1581 r. pod Pskowem dowodził rotą 200 koni w hufcu Janusza Zbaraskiego.
Gostomski Andrzej
– starosta gąbiński, piąty syn Anzelma.
Gostomski Tomasz (zm. 1624)
– wojewoda podlaski i mazowiecki, szósty syn Anzelma. W 1593 r. został starostą ryczywolskim, w 1605 r. wojewodą podlaskim i mazowieckim. W 1617 r. dzierżył starostwo warszawskie, wareckie i łosickie. Jeszcze za życia ojca przeszedł z kalwinizmu na katolicyzm. Na sejmie 1612 r. popierał sprawę nadania inwestytury pruskiej margrabiemu Janowi Zygmuntowi. W 1620 r. był deputatem do rady wojennej przy królu.
Gostomski Dobrogost
– kasztelan zakroczymski i czerski, siódmy syn Anzelma.
Gostomski Jakub
– najmłodszy syn Anzelma.
Gostomski Jan herbu Nałęcz (ok. 1576-1623)
– wojewoda kaliski, syn Hieronima. Ojciec przekazał mu starostwo wałeckie, wareckie, grójeckie, gąbińskie i strzeleckie. W 1599 r. jeździł do Pragi w poselstwie do ces. Rudolfa II. Dzięki poparciu ojca został obrany z sejmiku opatowskiego postem na sejm 1605 r. Następnego roku podpisał uniwersał janowiecki. W 1611 r. został wojewodą inowrocławskim, a w 1620 r. wojewodą brzesko-kujawskim i kaliskim. Był gorliwym protektorem jezuitów. Ufundował ich kolegium w Wałczu, uposażył kolegia sandomierskie i lubelskie. W Sandomierzu dokończył ponadto budowę kolegiaty.
Gostomski Walery (1854-1915)
– pedagog, krytyk, publicysta. Urodził się w Borucinie na Kujawach, powiat nieszawski, w rodzinie starej szlachty. Do szkoły średniej uczęszczał we Włocławku i Warszawie, następnie studiował na Uniwersytecie w Petersburgu i na Politechnice w Rydze. Zajmował się rolnictwem, wkrótce jednak nauczał literatury. W 1908 roku został powołany na członka wydziału literatury Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Zmarł 30 I 1915 r. w Wiedniu. W latach 1890-94 ogłaszał studia historyczno-literackie poświęcone życiu i twórczości Adama Mickiewicza. Opracował również podręcznik literatury powszechnej. Parał się różnorodną działalnością publicystyczną. Przez pewien czas był członkiem Komitetu Redakcyjnego Wielkiej Encyklopedii Powszechnej Ilustrowanej.
Opracowała Katarzyna Chałupczak
