Materiały edukacyjne z informatyki
Debian to jedna z pierwszych dystrybucji Linuksa kładąca nacisk z jednej strony na wolność oprogramowania, z drugiej strony na stabilność. Debian dostępny jest w kilku wersjach: stabilnej, testowej i niestabilnej, które jak nazwa wskazuje różnią się stopniem przetestowania pakietów (oprogramowania). Zaletami Debiana jest przewidywalność, wspomniana stabilność (poza wersją niestabilną ;-)) oraz niezwykle bogaty wybór oprogramowania. Debian dostępny jest na wielu architektur, w tym 32-bitowych (i386) i 64-bitowych (amd64). Debiana można instalować przy użyciu oficjalnych nośników, co daje nam dużą kontrolę nad konfiguracją i instalowanym oprogramowaniem. Możemy np. wybrać obrazy instalacyjne zawierające ulubione środowisko graficzne (np. XFCE). Warto dodać, że jedna z popularniejszych dystrybucji Linuksa, Ubuntu, jest również oparta na Debianie. Jeżeli jednak chcielibyśmy dać jej szansę, warto wybrać odmianę Xubuntu, najbardziej do Debiana zbliżoną, prostą i wydajną.
Aktualną wersją stabilną jest wersja 8.0 o nazwie Jessie. Obraz płyty instalacyjnej pobieramy w formacie dla wybranej architektury: 32-bit lub 64-bit. Proponujemy ściągnąć obraz ze środowiskiem XFCE. Następnie przygotowujemy nośnik instalacyjny (CD lub USB) i uruchamiamy z niego komputer. Powita nas następujący ekran:
Wybieramy "Graphic install", czyli instalację z użyciem interfejsu graficznego. Na następnych ekranach wybieramy kolejno:
– wybory zatwierdzamy klikając na pierwszym ekranie "Continue", a później "Dalej".
Po spolszczeniu systemu podajemy na kolejnych trzech ekranach:
Na kolejnych ekranach określamy dane zwykłego użytkownika, czyli wprowadzamy:
Relatywnie najtrudniejszy etap to przygotowanie partycji do instalacji systemu. Jeżeli cały dysk chcemy przeznaczyć na Debiana, na ekranie "Partycjonuj dyski" możemy wybrać "Przewodnik – cały dysk" i postępować wg wskazówek. Najczęściej jednak instalujemy Linuksa obok Windows lub innych systemów. Zatem wybieramy opcję "Ręcznie", co pozwala utworzyć, o ile jest taka potrzeba, a następnie wskazać miejsce do instalacji systemu. Zagadnienia te opisaliśmy w materiale "Partycjonowanie". Na koniec zatwierdzamy zmiany na dysku, po czym rozpocznie się kopiowanie plików.
Po skopiowaniu plików systemowych na wskazane partycje konfigurujemy menedżer pakietów:
Na kolejnym ekranie wybieramy środowisko graficzne i opcjonalnie inne komponenty systemu. Poza podstawowymi składnikami i narzędziami proponujemy zaznaczyć Xfce – tradycyjne i lekkie rozwiązanie. Niemniej nic nie stoi na przeszkodzie, aby zaznaczyć również inne, np. Gnome, co da nam później możliwość ich wypróbowania. Jeżeli mamy drukarkę, nie zapominamy o Serwerze druku.
Instalacja wybranego oprogramowania zajmuje najwięcej czasu. Część pakietów dociągana jest ze skonfigurowanego wcześniej repozytorium, o ile mamy połączenie z internetem. Po zakończeniu tego etapu instalacji pozostaje wskazanie miejsca instalacji programu rozuchowego, tzw. boot menedżera, GRUB. Zazwyczaj powinniśmy wybrać główny rekord rozruchowy (MBR) dysku.
To koniec instalacji, wsytarczy zrestartować komputer i cieszyć się nowym systemem.