Gen. dyw. Franciszek Kamiński
Urodził się 20 września 1902 roku w rodzinie chłopskiej w kieleckiej wsi Mikułowice (gmina Wojciechowice, powiecie Opatów). Jego rodzice - Wawrzyniec (zm. 1949) i Katarzyna z domu Duda (1863-1907) - prowadzili w Mikułowicach niewielkie 7,5-hektarowe gospodarstwo rolne. Miał rodzeństwo: starsze siostry - Józefę (1887-1922), Annę (1889-1964) i Mariannę (1893-1964) oraz młodszego brata Stanisława (1905-?). Po przedwczesnej śmierci matki Franciszek Kamiński wychowywany był przez starsze siostry.
Szkołę podstawową ukończył w Wojciechowicach, potem uczył się w Gimnazjum w Sandomierzu. Był tam współorganizatorem szkolnego hufca harcerskiego, w którym pełnił funkcję zastępcy komendanta. W latach 1926-1929 studiował matematykę na Wydziale Matematyczno-Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego.
Po ukończeniu studiów odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych w Nisku. W 1930 roku otrzymał przydział do 4pp Legionów w Kielcach. Po odbyciu dodatkowych ćwiczeń w 1932 roku uzyskał stopień sierżanta podchorążego.
Pracę zawodową podjął początkowo jako kierownik świetlicy akademickiej w Instytucie Oświaty i Kultury Wsi im. Stanisława Staszica. W latach 1935-1936 był pracownikiem Szkoły Rzemiosł w Aleksandrowie Kujawskim, w latach 1936-1938 pracował w administracji wydawnictwa "Wieczór Warszawski", potem od 1938 roku jako lustrator-rewident w Wydziale Rewizyjnym Związku Spółdzielni Spożywców "Społem" w Warszawie.
Już w czasie studiów Franciszek Kamiński czynnie zaangażował się w pracę społeczno-polityczną. Był członkiem Polskiego Stronnictwa Ludowego "Wyzwolenie". W latach 1926-1929 pełnił funkcję kierownika Sekretariatu Naczelnego Stronnictwa. Jednocześnie był redaktorem organu prasowego PSL - tygodnika "Wyzwolenie". Aktywnie działał także w Polskiej Akademickiej Młodzieży Ludowej w Warszawie; w 1931 roku pełnił obowiązki prezesa. Współorganizował Związek Młodzieży Wiejskiej RP "Wici". W latach 1933-1935 pełnił funkcję prezesa Mazowieckiego ZMW; w roku 1937 był członkiem Komisji Rewizyjnej ZMW RP "Wici".
Po zjednoczeniu ruchu ludowego w marcu 1931 roku był działaczem Stronnictwa Ludowego. W sierpniu 1937 roku uczestniczył w organizowaniu Wielkiego Strajku Chłopskiego. Maciej Rataj, obawiając się delegalizacji Stronnictwa, powierzył Franciszkowi Kamińskiemu zabezpieczenie majątku SL.
Po wybuchu wojny, już w pierwszych tygodniach niemieckiej okupacji, był jednym ze współtwórców centralnego ośrodka ruchu ludowego na terenie Warszawy, kierowanego przez Macieja Rataja. W konspiracji używał pseudonimów "Olsza", "Zenon Trawiński". W listopadzie 1939 roku podjął prace organizacyjne mające na celu stworzenie chłopskiego ruchu oporu na Kielecczyźnie. Z jego inspiracji powołano wówczas w powiatach: pińczowskim, opatowskim, sandomierskim i iłżeckim pierwsze komórki konspiracyjne Stronnictwa Ludowego "Roch". Pełnił wówczas funkcję łącznika pomiędzy rodzącą się kielecką organizacją SL a Centralnym Kierownictwem Ruchu Ludowego. Wchodził też w skład kierownictwa wojewódzkiego "Rocha".
Opowiadał się za włączeniem chłopów do działalności Związku Walki Zbrojnej. Jednakże niechętny stosunek kadry dowódczej ZWZ do ludowców sprawił powołanie odrębnej organizacji zbrojnej ruchu ludowego. Z propozycją taką Franciszek Kamiński wystąpił do CKRL już na początku 1940 roku. Centralne Kierownictwo Ruchu Ludowego powierzyło mu opracowanie doktryny wojskowej ruchu ludowego na czas wojny i przygotowanie odpowiednich dokumentów do powołania chłopskiej organizacji wojskowej.
W połowie sierpnia tegoż roku Franciszek Kamiński zgłosił swą koncepcję utworzenia Straży Chłopskiej (później organizacja ta przybrała nazwę Bataliony Chłopskie). W październiku 1940 roku Franciszek Kamiński został decyzją CKRL mianowany komendantem głównym pierwszej w dziejach Polski samodzielnej chłopskiej organizacji zbrojnej i funkcję tę pełnił do końca wojny. Bataliony Chłopskie liczyły wówczas ponad 157 tys. żołnierzy.
Gdy w 1942 roku hitlerowcy podjęli akcję wysiedlania ludności Zamojszczyzny, Franciszek Kamiński organizował pierwsze wystąpienia zbrojne BCh na tym terenie. Zwycięski przebieg bitew pod Wojdą, Różą i Zaborecznem doprowadził do zahamowania akcji wysiedleńczej.
W roku 1944 w wyniku umów scaleniowych BCh i AK Franciszek Kamiński wszedł w skład Komendy Głównej Armii Krajowej; pełnił funkcję szefa I Oddziału Sztabu AK. Walczył w powstaniu warszawskim. Po jego upadku wraz z innymi działaczami ruchu ludowego znalazł się w Podkowie Leśnej, gdzie w drugiej połowie października 1944 roku został powołany do 15-osobowego kierownictwa ruchu ludowego.
W sierpniu 1945 roku ujawnił się w stopniu podpułkownika (awansował l stycznia 1946 r. na pułkownika). Aktywnie działał w Polskim Stronnictwie Ludowym, był członkiem władz Stronnictwa, pełnił funkcję kierownika Wydziału Organizacyjnego NKW PSL. Od grudnia 1945 roku z ramienia Stronnictwa był posłem w Krajowej Radzie Narodowej. W styczniu 1947 roku w wyborach parlamentarnych został posłem Sejmu Ustwodawczego.
Po wyjeździe Stanisława Mikołajczyka z Polski i po opanowaniu siedziby PSL oraz redakcji "Gazety Ludowej" przez działaczy lewicy PSL, Franciszek Kamiński został wydalony ze Stronnictwa, ale wkrótce odzyskał prawa członkowskie. W marcu i kwietniu 1948 roku uczestniczył w pracach Zarządu Chłopskiej Spółdzielni Wydawniczej. Pełnił także funkcję wiceprezesa Chłopskiego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci. Z Polskiego Stronnictwa Ludowego ostatecznie został wykluczony w maju 1949 r., ponieważ nie chciał złożyć samokrytyki.
W 1948 roku podjął pracę w Banku Gospodarstwa Spółdzielczego, następnie w Banku Rolnym na stanowisku inspektora kontroli kredytów w VI Oddziale Głównym.
21 lipca 1950 roku został aresztowany (Sejm uchylił immunitet poselski 23 marca 1951 r.). Zarzucano mu czyny z art. 5 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 r. o przestępstwach szczególnie niebezpiecznych w okresie odbudowy państwa. W grudniu 1951 roku wyrokiem Sądu Wojskowego Franciszek Kamiński został skazany na 12 lat więzienia, 5 lat pozbawienia praw publicznych i obywatelskich, praw honorowych oraz przepadek całego mienia na rzecz skarbu państwa. Przebywał w więzieniach w Warszawie przy ul. Rakowieckiej i Koszykowej, potem w Potulicach i Rawiczu, aż do 25 kwietnia 1956 roku. Kolegium Sędziów Najwyższego Sądu Wojskowego w Warszawie 24 października 1956 roku postanowiło uchylić wyrok i umorzyć sprawę.
W październiku 1956 roku podjął pracę jako urzędnik w Centrali Rolniczych Spółdzielni "Samopomoc Chłopska", skąd odszedł na emeryturę w 1973 roku.
Po wyjściu z więzienia nie włączył się do czynnego życia politycznego. W latach 1957-1959 przewodniczył Komisji Historycznej BCh powołanej przy Zjednoczonym Stronnictwie Ludowym, w celu udokumentowania zbrojnego czynu ruchu ludowego w okresie wojny i okupacji. Utrzymywał ścisłe kontakty z wieloma działaczami ruchu ludowego. W tym środowisku Franciszek Kamiński był niekwestionowanym autorytetem. Wokół jego osoby skupiło się wielu niezrzeszonych ludowców, z czasem tworząc nieformalny ośrodek opozycyjny. Wbrew władzom politycznym i państwowym inicjował wiele obchodów i uroczystości o charakterze patriotyczno-religijnym, upamiętniających wielkie wydarzenia i postaci w ruchu ludowym. W 1970 roku był m.in. inicjatorem obchodów 50. rocznicy "Cudu nad Wisłą".
W roku 1980 razem z grupą wyższych oficerów Armii Krajowej przyjął awans na generała brygady WP. W 1993 roku awansowany został na generała dywizji WP.
Kierując Krajową Komisją Batalionów Chłopskich, aktywizował działalność środowiska byłych żołnierzy BCh. W roku 1992 został prezesem Ogólnopolskiego Związku Żołnierzy Batalionów Chłopskich. Był przewodniczącym Społecznego Komitetu Budowy Pomnika Batalionów w Warszawie. W sierpniu 1989 roku w Wilanowie wspólnie z innymi działaczami reaktywował Polskie Stronnictwo Ludowe. Na II Kongresie PSL (Wilanowskiego) 11 listopada 1989 roku został wybrany na prezesa tego Stronnictwa. Zawsze był orędownikiem jedności politycznego działania ludowców. Zaangażował się w tworzenie wspólnej organizacji - Jednolitego Polskiego Stronnictwa Ludowego. Na Kongresie Jedności PSL 5 maja 1990 roku został wybrany honorowym prezesem.
Zmarł w Warszawie 23 lutego 2000 roku. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim (dawny Wojskowy) w Warszawie.
Uhonorowany odznaczeniami: Krzyżem Grunwaldu II kl., Krzyżem Orderu Virtuti Militari, Krzyżem BCh, Orderem Orła Białego i in. Był Honorowym Obywatelem miasta stołecznego Warszawy i miasta Zamościa.
Dr Janusz Kamocki
Janusz Maria Saryusz Kamocki urodził się 2 sierpnia 1927 roku w Warszawie. Był synem Elżbiety i Gustawa Saryusz Kamockich, właścicieli majątku Podgaje pod Sandomierzem. Dzieciństwo spędził w domu rodzinnym, chodził początkowo do szkoły powszechnej w Dwikozach, a następnie do Szkoły Ćwiczeń w Sandomierzu.
W czasie wojny uczęszczał do Gimnazjum (na tajnych kompletach), od listopada 1942 roku włączył się do działalności konspiracyjnej w NOW (pseud. "Orcio"), a po scaleniu podziemia zbrojnego, od lutego 1943 r. należał do AK (pseud. "Mamut"). Pozostał w podziemiu w szeregach NZW (pseud. "Eders"). Organizował konspiracyjną młodzieżówkę w szkołach sandomierskich (pseud. "001"). Złożył maturę w 1946 roku w sandomierskim Liceum, jeszcze wówczas im. Marszałka Józefa Piłsudskiego. Podjął studia etnograficzne na UJ pod kierunkiem prof. Kazimierza Moszyńskiego oraz dyplomatyczne w Szkole Nauk Politycznych przy Wydziale Prawa UJ (ostatni rocznik przed zlikwidowaniem uczelni w 1949 roku). Doktorat nauk humanistycznych uzyskał w 1964 roku na UAM w Poznaniu pod kierunkiem prof. Józefa Durszty.
W latach 1962-1963 w wyniku działalności opozycyjnej został osadzony w więzieniu, a w konsekwencji nie miał możliwości wyjazdów za granicę.
Od 1952 roku aż do przejścia na emeryturę pracował w krakowskim Muzeum Etnograficznym, kierując działem etnografii pozaeuropejskiej. Prowadził badania etnograficzne na terenie Polski, głównie nad problematyką kostiumologii ludowej, obrzędowości, demonologii oraz zasięgów grup etnograficznych. Ponadto w latach 1967 i 1987 prowadził badania etnograficzne nad Polakami na Zaolziu, Spiszu, Orawie i w Czadeckim na terenie Czechosłowacji, a w latach 1970-1971 w Indonezji, gdzie badał problem powstawania poczucia narodowego u ludów archipelagu indonezyjskiego, tradycje obrzędowego teatru na Jawie i Bali oraz religie ludów pierwotnych. Sukcesem było dotarcie do ludu Kubu, uchodzącego za jedyną na świecie kulturę nieznającą jakichkolwiek form religijnych. Pobyt Kamockiego wśród tego ludu zaprzeczył tym opiniom i udowodnił istnienie u nich wiary w Istotę Najwyższą i w życie pośmiertne. Następnie prowadził badania w Singapurze (1971), na Łużycach (1973), w Armenii (1975), w Indiach (głównie w Ladaku zamieszkałym przez Tybetańczyków) i w Nepalu (1978-1979 i 1981). Wybuch stanu wojennego w Polsce uniemożliwił zakończenie badań nad problematyką rozwoju poczucia narodowego u Tybetańczyków po zajęciu Tybetu przez Chiny. Następnie prowadził badania latach 1992, 1993 i 1996 wśród Polaków w Tatarstanie, Kazachstanie, Kirgistanie i Uzbekistanie.
Po przejściu na emeryturę prowadził zajęcia z etnologii na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, na Uniwersytecie Polskim w Wilnie oraz przez jeden rok w Studium Generale Sandomiriense. Obecnie jest wykładowcą etnologii ludów pozaeuropejskich na Uniwersytecie Śląskim, członkiem Komisji Etnograficznej PAN, Towarzystwa Naukowego Sandomierskiego, Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego. Jest autorem wielu prac, w tym sześciu książek, z których jedna pod tytułem "Strój sandomierski" wiąże się z rodzinną Ziemią Sandomierską, także jego praca doktorska pt. "Wpływy polityczne na przemiany stroju ludowego północnej Małopolski w dobie porozbiorowej (1772-1910)" w znacznym stopniu jest oparta na badaniach prowadzonych w Sandomierskiem. Za swój osobisty sukces uważa pomoc przy odtwarzaniu sandomierskiego stroju ludowego.
W lipcu 1980 roku współorganizował Komisję Porozumiewawczą Rad Zakładowych Muzeów Krakowskich, poprzednika "Solidarności" w tym środowisku. W czasie stanu wojennego działał w podziemnej "Solidarności", równocześnie organizując Ugrupowanie Niepodległościowe "Zamek" działające w Polsce południowej. W grudniu 1990 roku został kurierem ugrupowań niepodległościowych Rządu RP na Uchodźstwie. Po zlikwidowaniu Rządu RP na Uchodźstwie ugrupowanie Niepodległościowe "Zamek" weszło w skład Klubu Służby Niepodległości (przez pewien czas funkcjonującego pod nazwą Stronnictwa Wierności Rzeczypospolitej), w którym Kamocki objął funkcję wiceprzewodniczącego, a następnie z ramienia SWR wszedł w skład Rady Naczelnej Ruchu Odbudowy Polski, do momentu wycofania się ugrupowań niepodległościowych z ROP. Należy do Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej.
Odznaczony przez Rząd na Uchodźstwie Krzyżem Armii Krajowej oraz Złotym Krzyżem Zasługi za działalność niepodległościową, a także Krzyżem Kampanii Wrześniowej, nadanym przez Ministra Spraw Wojskowych Rządu RP na Uchodźstwie. Ponadto posiada różne pamiątkowe odznaczenia kombatanckie (odznakę Korpusu "Jodła", odznakę "Akcji Burza", odznakę Weterana Walk o Wolność, Krzyż Walki o Niepodległość nadany przez Stowarzyszenie Kombatantów "Antyk" oraz przyznany przez Stowarzyszenie Polskich Byłych Więźniów Politycznych - Krzyż Więźnia Politycznego). Orderów peerelowskich nie ma, dwukrotnie odmawiał przedstawienia go do Orderu Odrodzenia Polski, odmówił również przyjęcia Krzyża Oficerskiego Orderu Odrodzenia Polski na 50-lecie AK, gdyż wręczano jeszcze odznaczenia i legitymacje z symbolami PRL, które dopiero w przyszłości miano wymienić.
Uchodzi za człowieka pogodnego, ale niezwykle upartego - w klejnocie jego herbu rodowego widnieje kozioł.
Franciszek Kassak
Urodził się w 1920 roku w Trześni w rodzinie rolników. Uczęszczał do sandomierskiego Gimnazjum, gdzie w 1939 roku uzyskał maturę.
Wraz z braćmi, Józefem i Władysławem, włączył się od wiosny 1940 roku w działalność ruchu oporu tarnobrzeskiej organizacji "Jędrusiów". Był łącznikiem między dowódcą Władysławem Jasińskim a członkami organizacji, ponadto prowadził kolportaż pisma "Odwet". Franciszek Kassak brał udział w akcjach "Jędrusiów", które miały na celu zdobycie funduszów na działanie organizacji i dalszą walkę z Niemcami. W maju 1941 roku uczestniczył w napadzie na leśnictwo pod Staszowem w lasach rytwiańskich, gdzie skonfiskowano pieniądze. W czerwcu 1941 roku brał udział w akcji na kasę gminną w Waśniowie w powiecie opatowskim, a w następnym miesiącu miał uczestniczyć w podobnej akcji na kasę mleczarni w Klimontowie. Został jednak aresztowany przez żandarmerię niemiecką w drodze na miejsce zbiórki. Następnie był przetrzymywany w więzieniu w Nisku. Członkowie organizacji czynili próby przekupienia strażników, aby wydostać go na wolność. Później został przewieziony do więzienia na Montelupich w Krakowie, a stamtąd do obozu w Oświęcimiu, gdzie otrzymał numer obozowy 25292.
Zmarł w obozie 16 czerwca 1942 roku.
Julian Kawalec
Urodził się 11 października 1916 roku we wsi Wrzawy niedaleko Sandomierza. Jest synem Józefa i Stanisławy z domu Bobek - małorolnych chłopów. Po ukończeniu pięciu klas wiejskiej szkoły powszechnej rozpoczął naukę w ośmioklasowym Gimnazjum Humanistycznym w Sandomierzu. Było to możliwe dzięki ogromnemu wysiłkowi rodziców oraz tzw. świadectwu ubóstwa, które uprawniało do zniżek w opłatach za naukę.
W 1935 roku po zdaniu matury rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W czasie nauki utrzymywał się, udzielając korepetycji z języka łacińskiego i niemieckiego. Związał się z ruchem ludowym. Należał do Polskiej Akademickiej Młodzieży Ludowej - PALM. W 1938 roku był członkiem zarządu tej organizacji.
Wojna zmusiła go do przerwania studiów. W czasie okupacji przebywał w rodzinnych stronach. Współpracował z ruchem oporu, organizował tajne nauczanie. Poszukiwany przez gestapo musiał się ukrywać.
Po wyzwoleniu terenów na wschód od Wisły, jesienią 1944 roku został skierowany przez kolegów z organizacji "Wieś" do pracy w Polskiej Agencji Prasowej "Pol-Pres" w Lublinie, gdzie pełnił funkcję korespondenta wojennego.
Jesienią 1945 roku wrócił do Krakowa z zamiarem kontynuowania przerwanych studiów. W 1946 roku rozpoczął pracę dziennikarską w prasie krakowskiej, a następnie w Polskim Radio. Ukończył studia, uzyskując absolutorium na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Pracę literacką rozpoczął w 1957 r. tomikiem opowiadań "Ścieżki wśród ulic". Do chwili obecnej wydał 22 książki, zbiory opowiadań oraz dwa tomiki poezji. Przetłumaczono je na ponad 20 języków. Najwięcej tłumaczeń miały powieści: "Ziemi przypisani", "W słońcu", "Tańczący jastrząb", "Wezwanie", "Przepłyniesz rzekę", "Szara aureola". W powieści biograficznej W gąszczu broni zamieścił m.in. wspomnienia z okresu nauki w sandomierskim Gimnazjum. W 1999 roku wydał utwór pt. "Harfa Gorców". Na podstawie powieści powstały filmy, sztuki teatralne oraz liczne słuchowiska radiowe.
Należy do Związku Literatów Polskich (od 1960 r.) oraz międzynarodowej organizacji pisarzy PEN-CLUB i Stowarzyszenia Kultury Europejskiej SEC.
Uhonorowany licznymi nagrodami: Nagrodą Państwową I i II stopnia, nagrodami Ministerstwa Kultury i Sztuki, wydawców, kilkakrotnie czytelników - "Złoty Kłos". Odznaczony m. im. Krzyżem Komandorskim Orderu Polski oraz orderem "ECCE HOMO" przyznawanym ludziom różnych narodowości, wyznań i poglądów za ich humanistyczną postawę i pracę dla dobra bliźnich.
Ppor. Tadeusz Kołecki
Urodził się 11 kwietnia 1921 roku w Sandomierzu w rodzinie Jana i Janiny z Mrozowskich. Ojciec był właścicielem zakładu fotograficznego w rodzinnym mieście. Tadeusz Kołecki uczęszczał do Gimnazjum w Sandomierzu, które ukończył w 1939 roku.
Jesienią 1940 roku włączył się w pracę ruchu oporu organizacji "Jędrusie". Brał udział w powstaniu i kolportowaniu pisma "Odwet", prowadził nasłuch radiowy. W początku 1942 roku kilkakrotnie uczestniczył w rekwizycyjnych akcjach na banki w Staszowie, Mielcu i Sandomierzu. Działania te miały na celu zdobycie pieniędzy na funkcjonowanie organizacji i pomoc rodzinom partyzantów. W kwietniu 1942 roku przygotował i uczestniczył w podobnej akcji na bank w Bodzentynie, która zakończyła się sukcesem.
Późną wiosną 1942 roku Kołecki wraz z grupą kolegów został wysłany na kurs szkoleniowy do Warszawy. Po jego ukończeniu pozostał w Warszawie i włączył się aktywnie w działalność Armii Krajowej. Walczył w powstaniu warszawskim w stopniu ppor. pod pseudonimem "Andrzej Wysoki". Odznaczył się dużą odwagą i bohaterstwem. Został dwukrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych i Krzyżem Virtuti Militari V klasy. Zginął w ostatnich dniach powstania 24 września 1944 roku w Śródmieściu między ulicami Chmielną i Widok. Został pochowany na podwórku posesji w miejscu śmierci. Po wojnie rodzina przeniosła zwłoki ppor. Tadeusza Kołeckiego do rodzinnego grobowca w Sandomierzu.
Roman Koseła
Urodził się 13 stycznia 1894 roku w Sandomierzu. W rodzinnym mieście w latach 1907-1914 uczęszczał do rosyjskiego Gimnazjum. W 1911 roku jako siedemnastoletni młodzieniec wraz z kolegami Antonim Świetlickim, Marianem i Stanisławem Grudniami zaangażował się w przeniesienie polskich zbiorów biblioteki publicznej do nowego lokalu przy ulicy Zamkowej, za co został ukarany przez rosyjskie władze szkolne. Jako uczeń Gimnazjum pracował społecznie w bibliotece publicznej przy porządkowaniu i spisywaniu ofiarowanych książek, działał w kolportażu "bibuły" PPS, był członkiem drużyny harcerskiej założonej przez kolegów: Weycherta i Sadowskiego oraz wykładowcą na tajnym kursie uczniowskim. W 1913 roku zmarł jego ojciec, a w roku następnym na skutek działań wojennych spłonął dom rodzinny. Zimę z 1914/1915 spędził w bardzo trudnych warunkach - zapadł bowiem na gruźlicę. Choroba ta trapiła go przez wiele lat.
Po I wojnie światowej w październiku 1918 roku rozpoczął studia na Wydziale Przyrodniczym Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie. Zła sytuacja finansowa zmusiła go do przerwania nauki i podjęcia pracy zarobkowej w charakterze nauczyciela matematyki i fizyki w Średniej Szkole Żeńskiej w Sandomierzu. Następnie pracował w konsumie studenckim w Krakowie, a później w Ekspozyturze Komisji Szacunkowej w Sandomierzu. Kiedy w połowie 1920 roku ważyły się losy Polski, Koseła wystąpił o zwolnienie z pracy, żeby zaciągnąć się do Wojska Polskiego. Początkowo otrzymał odpowiedź odmowną. Na ponowną prośbę uzyskał zwolnienie. 18 sierpnia 1920 roku wstąpił do wojska i brał udział w walkach. Za uczestnictwo w wojnie Roman Koseła otrzymał prawo do bezpłatnego nadziału ziemi w związku z tworzonymi wówczas osadami żołnierskimi na rubieżach wschodnich, ale nie skorzystał z tej możliwości.
Po wojnie polsko-bolszewickiej przez wiele lat pracował jako nauczyciel domowy. Był rozkochany w pracy bibliotekarskiej, poświęcił jej ponad 12 lat. Oprócz katalogowania i wypożyczania książek wraz z Michałem Świerzowiczem w latach 1919-1931 wykonywał większość czynności w Zarządzie Towarzystwa Biblioteki Publicznej i na ich pracy opierała się działalność całej instytucji. Interesował się przeszłością Ziemi Sandomierskiej, zwłaszcza wiekami XVI i XVII, badał miejscowe archiwalia. Inspiratorem wypraw Koseły był Aleksander Patkowski, z którym utrzymywał regularną i ożywioną korespondencję.
Lata 30. dwudziestolecia międzywojennego przyniosły dalszy rozwój zainteresowań Koseły, można już o nim mówić jako o ukształtowanym pisarzu. Prawdopodobnie osoby związane z Powszechnym Uniwersytetem Regionalnym im. Stanisława Konarskiego w Sandomierzu ułatwiły mu pisarski start. W pozycji upamiętniającej dziesięciolecie PUR-u ukazała się praca Koseły o charakterze etnograficznym "Świat nadprzyrodzony Włostowa - diabeł". Artykuły jego pióra drukowała prasa zarówno regionalna, jak i krajowa: "Kurier Warszawski", "Kurier Literacko-Naukowy", "Czas", "ABC", "Wiadomości Literackie", "Prosto z mostu", "Sandomierski Ruch Regionalny", "COP", "Ziemia Sandomierska", w której w 1933 roku ukazała się opowieść o Pszenicy sandomierskiej. W 1936 roku wydrukowano zbiór legend Koseły pt. "Sandomierka", który został pochlebnie przyjęty przez krytykę porównującą "Sandomierkę" z "Legendami Warszawy" Ewy Szelburg-Zarembiny i "Skalnym Podhalem" Kazimierza Przerwy-Tetmajera.
Roman Koseła największy rozgłos i uznanie osiągnął w latach organizacji Centralnego Okręgu Przemysłowego. Na lata trzydzieste przypada okres szczególnego zainteresowania jego osobą i działalnością, mnożą się propozycje współpracy od różnych ludzi i instytucji: pisarzy, prawników, ekonomistów, dziennikarzy radia, teatrów (teksty Koseły trafiły do Polskiego Radia w Warszawie).
W 1938 roku wydano zbiór reportaży pisarza "Sandomierskie strony", który spotkał się z dużym zainteresowaniem w całym kraju. Ostatnie dwa lata przed wybuchem drugiej wojny światowej to szczyt rozgłosu i uznania dla Romana Koseły jako pisarza i redaktora. Był on inicjatorem powołania w Sandomierzu nowego pisma pt. "COP", które począwszy od maja 1938 roku ukazywało się trzy razy w miesiącu. Koseła organizował pracę w redakcji, kierował pismem przez trzy miesiące, będąc jego pierwszym redaktorem. Planował w nim stworzyć dział literacki przy współpracy z Wincentym Burkiem, Stanisławem Młodożeńcem, Stanisławem Piętakiem, Jarosławem Iwaszkiewiczem i Wojciechem Skuzą. W latach okupacji Roman Koseła należał do Związku Walki Zbrojnej, kolportował prasę konspiracyjną - w jego domu była skrzynka kontaktowa tej prasy, czynnie włączył się w tajne nauczanie. Przygotowywał sandomierską młodzież do egzaminów dojrzałości, służył dobrze zaopatrzoną biblioteką.
Razem z bratem Józefem i siostrzeńcem Władysławem Rysiakiem został aresztowany przez gestapo w nocy z 15 na 16 marca 1942 roku. Następnie został przewieziony do obozu w Oświęcimiu (nr obozowy 27437), gdzie zamordowano go w komorze gazowej 15 lipca 1942 roku. Po po drugiej wojnie światowej jedna z ulic Sandomierza została nazwana jego imieniem.
Ewa Kralkowska z domu Steinert
Urodziła się w Lublinie w 1941 r. Szkołę podstawową ukończyła w 1956 r. w Sandomierzu. W 1959 r. zdała maturę w I Liceum Ogólnokształcącym Collegium Gostomianum w Sandomierzu, a następnie rozpoczęła studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Łodzi, które ukończyła w 1966 r. Pracę rozpoczęła w Oddziale Ostrych Zatruć Instytutu Medycyny Pracy w Łodzi (1967-1988). Zajmowała stanowisko młodszego asystenta, następnie kierownika Ośrodka Leczenia Ostrych Zatruć, adiunkta naukowo-badawczego oraz członka Rady Naukowej Instytutu. W okresie pracy w Instytucie ukończyła studia podyplomowe z toksykologii klinicznej na Akademii w Paryżu (1972) oraz uzyskała I i II stopień specjalizacji z chorób wewnętrznych (1974) oraz specjalizację z toksykologii klinicznej. W 1978 r. obroniła z wyróżnieniem pracę doktorską na temat ostrych zatruć grzybami. W 1972 r. pracowała jako ekspert Światowej Organizacji Zdrowia ds. organizacji opieki zdrowotnej w Mongolii, zajmowała się medycyną przemysłową i toksykologią kliniczną. Od 1991 do 1994 r. pełniła funkcję dyrektora Wydziału Infrastruktury Społecznej Urzędu Wojewódzkiego w Łodzi, zarządzając ochroną zdrowia, kulturą i turystyką. W tym czasie otrzymała nagrodę ministra zdrowia za najlepsze wyniki ekonomiczne wśród wszystkich województw w zakresie gospodarowania finansami ochrony zdrowia.
W latach 1988-1991 była ordynatorem Oddziału Szpitalnego Wojewódzkiej Stacji Pogotowia Ratunkowego w Łodzi. Wykładała także w Szkole Ratownictwa. W latach 1994-2001 była ordynatorem I Oddziału Chorób Wewnętrznych Szpitala Specjalistycznego im. M. Madurowicza w Łodzi. Przez dwie kolejne kadencje była radną Rady Miejskiej w Łodzi (1990-1998) i pełniła funkcję przewodniczącej Komisji Zdrowia oraz członka Komisji Budżetu i Finansów. Od początku reaktywowania samorządu lekarskiego aktywnie pracowała w jego gremiach, będąc przez trzy kadencje członkiem Okręgowej Rady Lekarskiej w Łodzi oraz delegatem na Zjazd Krajowy (1989-2001). Była również członkiem Naczelnej Rady Lekarskiej i wiceprzewodniczącą Komisji Legislacyjnej (1993-2001).
W wyborach parlamentarnych w październiku 2001 r. otrzymała mandat posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej i została powołana na stanowisko sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia. Pełniła tę funkcję do lipca 2004 r., będąc zastępcą sześciu kolejnych ministrów. Po zakończeniu IV kadencji Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej wróciła do pracy zawodowej i obecnie jest ordynatorem Oddziału Gastrologiczno-Internistycznego Wojewódzkiego Specjalistycznego Szpitala im. M. Madurowicza w Łodzi. Jest autorką 48 publikacji w czasopismach medycznych oraz współautorką 4 podręczników medycznych. W czasie pracy zawodowej została uhonorowana odznaką "Za zasługi dla miasta Łodzi", odznaką "Za wzorową pracę w służbie zdrowia", złotą odznaką "asłużony dla Samorządu Lekarskiego", otrzymała Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi.
Ks. prof. dr hab. Józef Krasiński
Urodził się 21 lutego 1930 roku w Kazimierówce w powiecie radomskim. Po zdaniu matury w sandomierskiej Państwowej Szkole Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego w 1950 roku wstąpił do Seminarium Duchownego. Został wyświęcony na kapłana w 1955 roku w Sandomierzu. Studia specjalistyczne w zakresie teologii dogmatycznej ukończył doktoratem w 1958 roku na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim.
W następnych latach był nauczycielem religii młodzieży szkół średnich w Radomiu i Sandomierzu. W 1959 roku został pracownikiem Wyższego Seminarium Duchownego w Sandomierzu. Wykładał teologię dogmatyczną, apologetykę, teologię ekumeniczną i liturgikę. Pełnił także funkcje referentów diecezjalnych. W latach 1977-1982 był dyrektorem Wydziału Duszpasterstwa Kurii Diecezjalnej w Sandomierzu. Od 1980 roku pełnił obowiązki redaktora kilku wydawnictw naukowych. Do Kapituły Katedralnej Sandomierskiej wszedł jako kanonik gremialny w 1977 roku, a od 1989 jako prałat. W 1994 roku został mianowany dziekanem tejże Kapituły. W roku następnym przyjął tytuł monsignora papieskiego. W dalszym ciągu pełni funkcję diecezjalnego referenta ds. ekumenizmu. Odbywał liczne podróże duszpasterskie i naukowe do krajów Wschodu i Zachodu.
W 1987 roku odbył przewód habilitacyjny w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim na Wydziale Teologicznym. Ksiądz Józef Krasiński w 1989 roku podjął wykłady w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie na etacie adiunkta. W następnym roku mianowano go docentem i kierownikiem Katedry Apologetyki Porównawczej. W roku 1993 uzyskał stanowisko profesora nadzwyczajnego i został mianowany kuratorem Specjalności Apologetycznej na Wydziale Teologicznym. Tytuł naukowy profesora otrzymał z rąk prezydenta RP w 1998 roku. W Akademii Teologii Katolickiej w latach 1990-1994 przewodził Międzywydziałowemu Zespołowi Pracowników Naukowych, który współpracował z Universite des Sciences Humaines de Strasbourg.
Liczba wszystkich publikacji ks. profesora Józefa Krasińskiego wynosi ponad 500, w tym 28 pozycji samoistnych, a także rozprawy oraz artykuły w dziełach zbiorowych i periodykach krajowych i zagranicznych. Jako redaktor opublikował 6 tomów Studiów Sandomierskich i 20 tomów periodyku diecezjalnego. Promował 170 magistrów, zaakceptował 23 prace doktorskie (promowane oraz recenzowane). Przedstawił trzy recenzje habilitacyjne i dwie profesorskie. Ksiądz profesor Józef Krasiński organizował różne sympozja i konferencje. Przewodził obradom sekcyjnym i plenarnym na kongresach i sympozjach w Polsce. Występował wiele razy jako prelegent w sesjach naukowych w kraju i za granicą. Aktualnie jest wykładowcą w Instytucie Teologicznym i Seminarium Duchownym w Sandomierzu. W roku akademickim 2000/2001 pod kierunkiem ks. Józefa Krasińskiego przygotowuje prace 9 doktorantów i 130 magistrantów.
Otrzymał nagrody rektorskie, wyróżnienie z Pontificia Academia Mariana Internationalis (1992), Medal Komisji Edukacji Narodowej (1999), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2000).
Sandomierscy Królowie
Tadeusz Król - podporucznik obserwator, najstarszy z rodzeństwa urodził się 29 sierpnia 1913 roku. W latach 1924-1932 uczęszczał do Państwowego Gimnazjum Męskiego w Sandomierzu. Po maturze wstąpił do Szkoły Podchorążych Piechoty w Różanie. W 1935 roku po mianowaniu na podporucznika otrzymał przydział do 84 pułku podchorążych w Pińsku, skąd za rekomendacją dowódcy dostał się na kurs obserwatorów w Dęblinie.
Wojna zastała go w 2 Pułku Lotników w Krakowie. W obronie Polski wziął udział jako obserwator 21 eskadry bombowej. 3 września wystartował na samolocie PZL P-23B z pilotem i strzelcem w celu bombardowania niemieckich kolumn pancernych idących na Warszawę, na szosie Częstochowa-Radomsko. Po wykonaniu zadania jego "Karaś" dostał się w silny ogień niemieckiej broni maszynowej i w płomieniach spadł na ziemię. Por. Król poległ, nie doczekawszy ani awansu na stopień porucznika, który miał otrzymać w październiku, ani zaplanowanego już ślubu z narzeczoną Reginą. Wraz z innymi 26 lotnikami Brygady Bombowej został pochowany we wspólnym grobie na cmentarzu w Pławie pod Radomskiem. Polskim lotnikom ufundowano tablicę na kościele św. Zygmunta w Częstochowie. Natomiast dzięki staraniom brata Daniela jedna z ulic Sandomierza nosi nazwę "Porucznika Tadeusz Króla".
Wacław Król, pułkownik pilot, urodził się 25 grudnia 1915 roku w rodzinie chłopskiej, na Krakowskim Przedmieściu w Sandomierzu (obecnie ulica Partyzantów) W latach 1926-1934 uczęszczał do Państwowego Gimnazjum Męskiego w Sandomierzu. Był bardzo zdolnym uczniem, zawsze zwalnianym z opłat czesnego. Jako uczeń klasy maturalnej w 1934 roku uczestniczył w delegacji przyjętej przez Marszałka Piłsudskiego w związku z nadaniem szkole jego imienia.
W tym samym roku po zdaniu matury wstąpił do Szkoły Podchorążych Piechoty w Różanie. Po roku nauki został przyjęty do Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie. W październiku 1937 roku w obecności marszałka Rydza-Śmigłego i biskupa polowego WP Józefa Gawliny otrzymał promocję na stopień podporucznika i rozpoczął służbę w 2 Pułku Lotniczym w Krakowie. W tym samym pułku służył jego brat Tadeusz.
W kampanii wrześniowej był zastępcą dowódcy 121 Eskadry Myśliwskiej. 1 września o godzinie 5.00 wystartował do pierwszego lotu bojowego. Stoczył we wrześniu 1939 roku kilka walk powietrznych, zestrzelił 2 niemieckie myśliwce. 3 września, gdy dowodził grupą 9 samolotów, jego myśliwiec został trafiony. Pilot musiał się ratować skokiem na spadochronie. Do eskadry dotarł na jej kolejne lotnisko polowe w Podlodowie koło Dęblina.
18 września, po agresji sowieckiej, na rozkaz dowódcy razem z kolegami odleciał do Rumunii. Został tam internowany i osadzony w obozie w Focsani. Po ucieczce z obozu przedostał się drogą morską z bułgarskiego Bałcziku przez Bejrut do Marsylii we Francji. W grudniu 1939 roku znalazł się w pierwszej 20-osobowej grupie polskich pilotów zakwalifikowanych na kurs szkolenia myśliwskiego w Szkole Lotniczej w Montpellier. Po ukończeniu kursu został pilotem w 2 Krakowsko-Poznańskim Dywizjonie Myśliwskim. W jego składzie walczył w kampanii francuskiej.
Po kapitulacji Francji z grupą polskich i francuskich lotników odleciał do Algieru w Afryce Północnej. A stąd, angielskim konwojem, przez Casablankę i Gibraltar popłynął do Liverpoolu. Po kolejnym przeszkoleniu 20 sierpnia 1940 roku dołączył do 302 Dywizjonu Myśliwskiego Poznańskiego, w którego składzie wziął udział w Bitwie o Anglię. W czerwcu 1942 roku, już w stopniu kapitana, został dowódcą eskadry w 316 Dywizjonie Myśliwskim Warszawskim.
W lutym 1943 roku jako jeden z 16 pilotów - ochotników Polskiego Zespołu Myśliwskiego, pod dowództwem kapitana Stanisława Skalskiego w składzie 8 armii brytyjskiej generała Montgomery'ego, walczył w Libii i Tunezji. Po kilku tygodniach walk Polacy mieli takie osiągnięcia i reprezentowali taki kunszt lotniczy, że ich grupa została nazwana przez Anglików "Cyrkiem Skalskiego". Zespołem tym dowodził również kapitan Król.
Po powrocie do Anglii w październiku 1943 roku został mianowany dowódcą 302 Poznańskiego Dywizjonu Myśliwskiego. Dywizjon ten uczestniczył w inwazji na Francję w czerwcu 1944 roku. W marcu 1945 r. już w stopniu majora objął dowództwo 3 Polskiego Skrzydła, a w lipcu 1945 - 131 Polskiego Skrzydła. Oba te skrzydła uczestniczyły w inwazji na Rzeszę, a następnie w jej okupacji. Jedną ze spektakularnych akcji, w której uczestniczył Wacław Król, było bombardowanie 29 kwietnia 1945 roku siedziby Hitlera w Berchtesgaden przez 300 bombowców alianckich. Był to jego ostatni lot bojowy.
Wacław Król zajmuje 12 miejsce wśród polskich asów myśliwskich. Zestrzelił na pewno 9 i prawdopodobnie 3 nieprzyjacielskie samoloty, uszkodził 4. Wykonał 420 lotów bojowych, stoczył liczne walki powietrzne z niemieckimi myśliwcami i bombowcami, a także myśliwcami włoskimi, osłaniał alianckie wyprawy bombowe i konwoje morskie, dowodził myśliwskimi ugrupowaniami bombardowania nurkowego i ostrzeliwania celów naziemnych. Miał dużo szczęścia, bez którego trudno byłoby przeżyć wojnę, często kule dziurawiły jego samoloty, omijając jego samego. Wychodził cało z najbardziej nawet dramatycznych sytuacji bojowych. Jego predyspozycje przyczyniły się do tego, że szybko awansował z szeregowego lotnika na dowódcę dywizjonu i wreszcie na dowódcę myśliwskiego skrzydła.
Za bohaterstwo w walkach powietrznych został odznaczony dwukrotnie Orderem Wojennym Virtuti Militari, czterokrotnie Krzyżem Walecznych, francuskim Croix de Guerre, brytyjskim Destinguished Flying Cross oraz innymi odznaczeniami polskimi i zagranicznymi (m.in. Krzyżem Oficerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski).
W czasie stacjonowania w brytyjskiej strefie okupacyjnej w północno-zachodnich Niemczech, 8 grudnia 1945 roku, w wiejskim kościele w Bethen, poślubił Lodę Pomorską, sympatię z lat gimnazjalnych, sprowadzoną z Polski, z Jędrzejowa, przez opłaconego przewoźnika. W październiku 1946 roku dywizjony angielskie wróciły na wyspy, wraz z nimi i Wacław Król z małżonką. W Wielkiej Brytanii zgłosił chęć powrotu do Polski. 26 października 1947 roku powrócił do kraju z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku żołnierskiego i patriotycznego. Wojenna tułaczka, trwająca pełne osiem lat, dobiegła końca.
Zdemobilizowany żołnierz zamieszkał najpierw w rodzinnym mieście żony, w Jędrzejowie, gdzie pracował jako sprzedawca. Rok później przenieśli się do Warszawy. Podjął pracę w PLL "Lot" jako dyżurny ruchu. W 1949 roku został zwolniony z pracy z powodów politycznych. W listopadzie 1949 roku urodził mu się pierwszy syn. Żona po porodzie umarła w styczniu 1950 roku. Opiekę nad maleńkim dzieckiem przejęła siostra, którą sprowadził z Sandomierza. Niedługo ożenił się ponownie z Janiną Filaber. Kupił ciężarówkę i założył małą (tylko takie dopuszczano) firmę przewozową. W 1951 roku został magazynierem w Chemicznej Spółdzielni Pracy. Jednak po roku, w najczarniejszą "noc" czasów stalinowskich, został usunięty z pracy. Zatrudniono go wtedy w związanych z PAX-em zakładach WERITAS, gdzie był również magazynierem. Szczęśliwie ominęły go aresztowania i tortury, jakich doświadczył jego przyjaciel z lat wojny, pułkownik Skalski czy rodzony brat Daniel. Wielokrotnie boleśnie odczuwał polityczne powody braku pracy lub jej rychłej utraty.
Dopiero 19 stycznia 1957 roku został powołany do LWP, do Dowództwa Lotnictwa Operacyjnego. W lipcu 1958 roku został awansowany do stopnia podpułkownika, 28 września 1965 roku został mianowany pułkownikiem. W ludowym wojsku nie pełnił eksponowanych funkcji, a o każdym kontakcie z bratem mieszkającym w Szkocji czy z kolegami na Zachodzie musiał meldować zwierzchnikom.
W 1971 roku poprosił o zwolnienie ze służby, motywując prośbę nie tylko osiągnięciem wieku emerytalnego i złym stanem zdrowia, ale również nieprzychylnym stosunkiem władz w ostatnim okresie służby wojskowej.
Po przejściu na emeryturę zajął się upamiętnieniem chlubnych czynów polskich lotników. Był członkiem Związku Literatów Polskich. Napisał kilkanaście książek, m.in.: "Krakowskie skrzydła", "Walczyłem pod niebem Francji", "Polskie dywizjony lotnicze w Wielkiej Brytanii 1940-1945", "W Dywizjonie Poznańskim", "Polacy w bitwie o Atlantyk", "Pod niebem Tunezji", "Myśliwscy", "Walczyłem pod niebem Europy i Afryki", "Mój Spitfire WX-L", "Podniebni rycerze".
Zmarł 15 czerwca 1991 roku. Został pochowany 22 czerwca z honorami wojskowymi na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach, w kwaterze Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie.
Roman Król, kapitan, urodził się 21 grudnia 1917 roku. W 1937 roku zdał maturę w Gimnazjum Humanistycznym im. Marszałka Piłsudskiego. Był średnim uczniem, nigdy nie dorównywał w nauce starszym braciom, niekiedy matka musiała płacić za niego czesne, co było znacznym wysiłkiem finansowym dla rodziny.
Po skończeniu szkoły wstąpił do Szkoły Podchorążych Rezerwy przy 4 Pułku Legionów w Kielcach, później, tj. w 1938 roku, do Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowie Mazowieckim.
Wybuch wojny zastał go w 3 Pułku Legionów w Jarosławiu na ćwiczeniach w Klimontowie. Otrzymał rozkaz dotarcia do Jarosławia, później po przerwaniu frontu wycofał się na wschód, gdzie 17 września wkroczyli Rosjanie. Dostał się do niewoli. Po umieszczeniu w obozie dla wojskowych został skazany na 7 lat ciężkich robót w ZSRR i wywieziony na Syberię. Cierpiał głód, zimno, choroby. Ucieczka z łagrów radzieckich była prawie niemożliwa (m.in. ze względu na warunki klimatyczne panujące na Syberii).
W sierpniu 1941 roku na podstawie układu między rządem radzieckim a rządem emigracyjnym polskim w Londynie tworzone były Polskie Siły Zbrojne w ZSRR. Roman Król po zwolnieniu z łagru 16 września 1941 roku wstąpił do Armii Polskiej w ZSRR pod dowództwem generała Andersa - rezerwa Naczelnego Wodza, grupa "C". W maju 1942 roku opuścił ZSRR. Obozował w Iraku, Syrii, Palestynie, Egipcie. Drogą morską wzdłuż wschodniego wybrzeża Afryki po licznych dramatycznych przeżyciach dotarł do Związku Południowej Afryki - dominium brytyjskiego. Następnie w lipcu 1942 roku przypłynął do Liverpool w Anglii. Porucznik Roman Król otrzymał przydział do 2 Batalionu Samodzielnej Brygady do Cupar, później został dowódcą plutonu przeciwpancernego w Bridge of Allan, a następnie dowódcą 5 Kompanii w Whitburn. Po zakończeniu wojny rozminowywał wybrzeża Wysp Brytyjskich, usuwał zasieki i przeszkody czołgowe.
Znając dobrze radzieckich i polskich komunistów, zdecydował się pozostać na emigracji. Ożenił się w 1954 roku ze Szkotką Agnes Leishman i prowadził sklep spożywczy. Do ojczyzny przyjechał dopiero w 1957 roku. Tułaczka wojenna trwała aż 18 lat.
Za udział w wojnie otrzymał następujące odznaczenia: Krzyż Walecznych, Krzyż Wojenny 1939, Krzyż 1939, Polskie Siły na Zachodzie 1945, Krzyż Armii Krajowej 1939/1945, Krzyż Monte Cassino Maj 1944, Medal za Udział w Wojnie Obronnej - Ojczyzna, Medal Wojska Polskiego - Polska Swemu Obrońcy, Medal Francuski Rozkaz 4444 Wykonać, Medal Brytyjski 1939-1945, Medal Brytyjski - The Defense Medal.
Roman Król zmarł 19 lipca 2001 roku w Ludinlinks w Szkocji i został pochowany na miejscowym cmentarzu.
Daniel Król, najmłodszy z braci, urodził się 1 marca 1920 roku. Do Gimnazjum uczęszczał w latach 1931-1939. W maju 1939 roku zdał maturę i zamierzał kontynuować naukę tak jak starsi bracia w podchorążówce.
Wojna zniweczyła te plany. Od 2 do 5 października 1939 roku brał udział w walkach pod Kockiem w Grupie Operacyjnej "Polesie" generała Franciszka Kleberga. W maju 1942 roku wstąpił w szeregi Armii Krajowej. Podczas "Akcji Burza" w lipcu 1944 roku brał udział w walce z Niemcami pod Pielaszowem.
Po wyzwoleniu, zgodnie z poleceniem Rządu Londyńskiego, nie złożył broni. Został za to aresztowany 23 kwietnia 1946 i wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Kielcach z 2 września 1946 skazany na karę śmierci. Po apelacji złożonej do Sądu Najwyższego w Warszawie wyrok zamieniono na karę 10 lat więzienia we Wronkach koło Poznania.
Dzięki amnestii, po pięciu latach ciężkich przeżyć więziennych, torturach, znęcaniu się fizycznym i psychicznym, ciężko chory na gruźlicę, wyczerpany, na granicy życia i śmierci opuścił więzienie 2 września 1951 roku. Z pomocą brata Romana, który został za granicą i przesyłał niedostępne w Polsce leki, powoli powrócił do zdrowia. Założył rodzinę w 1954 roku i gospodarzył na ojcowiźnie.
Dopiero w 1991 roku uzyskał uprawnienia kombatanckie. 25 lipca 2000 roku został mianowany na stopień porucznika. Jako kombatant i inwalida wojenny został uhonorowany następującymi odznaczeniami: Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939 r. - Londyn 1985 r., Krzyż Walecznych - Londyn 1949 r., Krzyż Walecznych - Warszawa 1991 r., Krzyż Armii Krajowej - Londyn 1983 r., Krzyż Armii Krajowej - Warszawa 1994 r., Odznaka Pamiątkowa "Akcja Burza", Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski - Warszawa 1994 r., Krzyż Walki o Niepodległość - 1998 r., Krzyż Więźnia Politycznego - 1998 r., Krzyż za budowę fortyfikacji na granicy niemieckiej 1939 r., Order Przelanej Krwi za Ojczyznę - 1998 r., Order Męczeństwa i Zwycięstwa - 1998 r.
