Ks. bp prof. dr hab. Walenty Wójcik
Urodził się 9 września 1914 roku w Byszówce, parafia Klimontów, w rodzinie rolniczo-rzemieślniczej, Waleriana i Franciszki z Osuchów. W siódmym roku życia rozpoczął naukę w szkole podstawowej w Klimontowie. Następnie w latach 1926-1931 kształcił się w Państwowym Gimnazjum Męskim w Sandomierzu. Po ukończeniu pięciu klas przeniósł się do Gimnazjum Kurii Diecezjalnej, w którym uzyskał świadectwo dojrzałości w 1934 roku. Następnie zwrócił się do Rektoratu Wyższego Seminarium Duchownego w Sandomierzu z prośbą o przyjęcie na pierwszy rok studiów. Przebywał w seminarium od 1934 do 1939 roku. Podczas studiów cieszył się zaufaniem przełożonych i kolegów, dlatego powierzono mu funkcję dziekana alumnatu.
11 czerwca 1939 roku otrzymał święcenia kapłańskie z rąk biskupa Jana Kantego Lorka. Administrator apostolski diecezji wyraził zgodę na kontynuowanie studiów przez ks. W. Wójcika, ale przed rozpoczęciem roku akademickiego skierował go jako wikariusza do parafii św. Piotra i Pawła w Bidzinach oraz parafii Przemienienia Pańskiego w Przybysławicach w charakterze administratora. Pracę duszpasterską miał prowadzić pod kierunkiem dziekana i proboszcza z Bidzin. Na wskutek wybuchu II wojny światowej pobyt w Przybysławicach przedłużył się do 3 listopada 1939 roku. Następnie na krótko wrócił jako wikariusz do Bidzin i 14 lutego 1940 roku został przeniesiony do parafii św. Józefa w Skarżysku-Kamiennej. Również ta placówka była etapem przejściowym. W sierpniu 1940 roku został skierowany do parafii Bliżyn w roli tymczasowego administratora, a później otrzymał nominację na wikariusza współpracownika tejże parafii. Praca w Bliżynie trwała cztery lata. W czerwcu 1944 roku został przeniesiony do parafii Najświętszego Serca P.J. w Skarżysku-Kamiennej jako wikariusz.
Po zakończeniu działań wojennych Kuria umożliwiła ks. W. Wójcikowi rozpoczęcie studiów stacjonarnych. W grudniu 1945 roku został skierowany na Wydział Prawa Kanonicznego KUL. Stopień magistra uzyskał w marcu 1947 roku na podstawie przedłożonej pracy "Rozwój prawa celibatu w Kościele Zachodnim do czasów Grzegorza Wielkiego". Kontynuując badania w tym samym zakresie napisał dysertację doktorską "Prawo celibatu w Polsce średniowiecznej". Po otrzymaniu stopnia doktora prawa w czerwcu 1948 roku wrócił do Sandomierza i został zatrudniony na stanowisku profesora i prefekta Wyższego Seminarium Duchownego oraz notariusza w miejscowym Sądzie Biskupim. Wykładał również prawo wyznaniowe, patrologię i metodykę pracy naukowej, a od 1972 wstęp do nauk prawnych oraz publiczne prawo kościelne. Potem otrzymał nominacje: na egzaminatora prosynodalnego, sędziego w Sądzie Biskupim, powierzono mu także opiekę nad biblioteką seminaryjną. Przez krótki czas pracował także jako nauczyciel religii w Gimnazjum Krawieckim w Sandomierzu. Pomagał ponadto w duszpasterstwie przy kościele rektorskim św. Ducha. Od 1959 roku rozpoczął pracę na Wydziale Prawa Kanonicznego KUL.
Nowy rozdział w życiu ks. W. Wójcika rozpoczął się w 1960 roku. Papież Jan XXIII bullą z dnia 26 października tegoż roku mianował go biskupem pomocniczym ordynariusza sandomierskiego Jana Lorka. Sakrę biskupią nominat przyjął w Bazylice Katedralnej w Sandomierzu 2 lutego 1961 roku z rąk ks. biskupa Jana Lorka. Po dokonaniu konsekracji biskup sandomierski mianował ks. biskupa Walentego drugim wikariuszem generalnym diecezji.
W latach 1962-1963 ks. bp. Wójcik brał udział w I i II sesji Soboru Watykańskiego. 11 października wziął udział w uroczystym otwarciu prac Soboru. Systematycznie uczestniczył w kongregacjach generalnych oraz zgłaszał uwagi na piśmie do prezydium Soboru. Po zakończeniu I sesji powrócił do Sandomierza i 16 grudnia 1962 roku w dłuższym przemówieniu przedstawił tok obrad oraz stan prac Soboru. W czasie II sesji Soboru brał udział w pracach od 5 listopada do 4 grudnia 1963 roku i w tym czasie zgłosił na piśmie 5 wniosków do prezydium. W styczniu 1966 roku biskup Walenty przyjął godność prałata-dziekana Sandomierskiej Kapituły Katedralnej, a w listopadzie 1980 roku Kapituła wybrała go wikariuszem kapitulnym. 1 kwietnia 1981 roku został mianowany wikariuszem generalnym i tę funkcję pełnił aż do końca życia. Przez szereg lat był członkiem Komisji Episkopatu do spraw Rewizji Kodeksu Prawa Kanonicznego, Komisji Prawnej, Rady Naukowej Episkopatu i członkiem Towarzystwa Naukowego KUL.
Równocześnie kontynuował pracę naukową. Po przeprowadzonym kolokwium habilitacyjnym na podstawie przedłużonej pracy "Rozwój pomocy świeckiej dla Kościoła w Polsce do roku 1565" Rada Wydziału Prawa Kanonicznego KUL wystąpiła 28 stycznia 1961 roku do Ministerstwa Oświaty i Szkolnictwa Wyższego o nadanie ks. W. Wójcikowi stopnia doktora habilitowanego. Ksiądz biskup Walenty czekał na oficjalne zatwierdzenie habilitacji kilka lat. Aktu tego dokonano dopiero 11 lutego 1970 roku. Na wniosek Rady Wydziału w 1972 roku został zatwierdzony przez Ministerstwo na stanowisko profesora nadzwyczajnego, a w 1979 roku profesora zwyczajnego tej uczelni. Od 1970 roku, kiedy został samodzielnym pracownikiem naukowym i miał możliwość prowadzenia seminariów i kształtowania młodych pracowników nauki, kilku księży z Wydziału Prawa Kanonicznego napisało pod jego kierunkiem prace magisterskie i doktorskie. W 1984 roku ks. bp profesor zakończył pracę na KUL i przeszedł na emeryturę.
Jesienią 1989 roku ks. biskup Walenty Wójcik zapadł na zdrowiu. Zmarł 22 listopada 1990 roku. Pogrzeb odbył się w Bazylice Katedralnej w Sandomierzu 24 listopada z udziałem przedstawicieli Episkopatu, wyższych uczelni, władz państwowych i miasta, duchowieństwa i wiernych. Zwłoki ks. biskupa Walentego Wójcika spoczęły w podziemiach Bazyliki Katedralnej w Sandomierzu. Zmarłemu biskupowi oddał hołd Ojciec św. Jan Paweł II w telegramie kondolencyjnym, wspominał także jego osobę na lotnisku w Radomiu 4 czerwca 1991 roku.
Ks. bp W. Wójcik jest autorem ponad 300 publikacji z dziedziny prawa kanonicznego (zwłaszcza w dziedzinie prawa kościelnego) oraz z dziejów bibliotek kościelnych. Był członkiem komitetów redakcyjnych "Roczników Teologiczno-Kanonicznych" (1956-1961) i "Studiów Sandomierskich" (1980-1989).
Ks. prof. dr hab. Henryk Wójtowicz
Emerytowany profesor nadzwyczajny Instytutu Filologii Klasycznej KUL.
Urodził się 16 VIII 1928 roku w Janusznie. W latach 1947-1948 uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego w Sandomierzu, gdzie w 1948 zdał maturę. W tym samym roku rozpoczął studia w Wyższym Seminarium Duchownym w Sandomierzu. Po ich ukończeniu w 1955 roku został wikariuszem Parafii św. Teresy od Dzieciątka Jezus w Radomiu, gdzie przebywał 3 lata. W 1955 roku rozpoczął studia w Instytucie Filologii Klasycznej KUL na Wydziale Nauk Humanistycznych, które ukończył w 1960 roku uzyskując tytuł magistra i broniąc pracę pt. Funkcja stylistyczna porównań w "Iliadzie" ze szczególnym uwzględnieniem funkcjonowania stylistycznego kondensacji porównań. 26 X 1965 uzyskał tytuł doktora nauk humanistycznych Uniwersytetu Wrocławskiego na podstawie rozprawy doktorskiej Funkcja kompozycyjna porównań w eposach homeryckich, a 28 XI 1980 tytuł doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie filologii klasycznej na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu na podstawie rozprawy habilitacyjnej Studia nad Nonnosem.
W latach 1964-1988 poświęcił się pracy naukowo-dydaktycznej w Instytucie Filologii Klasycznej KUL. 1 X 1988 przeszedł na emeryturę. Publikacje: Funkcja kompozycyjna porównań Homera, Lublin 1971; Studia nad Nonnosem, Lublin 1980; Sedulius Caelius, Opera omnia - Dzieła wszystkie. Tekst łacińsko-polski, przełożył, wstępem i komentarzem opatrzył ks. H. Wójtowicz, Lublin 1999; Teofrast, Przyczyna powstawania i rozwoju roślin. Fizjologia roślin, z języka grec. przeł., wstępem, komentarzem i indeksami opatrzył ks. H. Wójtowicz, Lublin 2002; Nihil novi. Z dorobku sejmu radomskiego 1505 roku, Radom 2005. Ponadto opublikował 124 artykuły naukowe.
Jest przewodniczącym Sekcji Filologicznej przy Komisji Episkopatu ds. Nauki Katolickiej w Polsce oraz przewodniczącym Komisji Badań nad Antykiem Chrześcijańskim.
Ks. Andrzej Wyrzykowski
Urodził się 24 listopada 1879 roku na Krakowskim Przedmieściu (Krakówka) w Sandomierzu jako syn Michała i Agnieszki ze Żmudów. Ukończył rosyjską rządową szkołę w Sandomierzu, a następnie sandomierskie Seminarium Duchowne. Odbył studia teologiczne w Carskiej Rzymskokatolickiej Akademii Duchownej w Petersburgu, które ukończył z tytułem magistra teologii w 1907 roku.
Pracował jako wikariusz etatowy w Borkowicach oraz w Sandomierzu w kościele pod wezwaniem św. Pawła. Jednocześnie pełnił funkcję profesora i bibliotekarza Seminarium Duchownego w Sandomierzu. Uporządkował i skatalogował ogromną bibliotekę diecezjalną, był kopistą dokumentów Achiwum Kapituły Sandomierskiej. Zajmował się historią powszechną i kościelną. Przygotował do druku "Historię Kościoła w Polsce". Drukował dużo prac w "Kronice Diecezji Sandomierskiej", np. "Kronika Kościelna" (1908), "Rok 1809 w Sandomierzu" (1909), "Grunwald na tle stosunków polsko-niemieckich" (1910), "Pamiątka obchodu 126 rocznicy Konstytucji 3 Maja" (1917), "Geneza Bogurodzicy w świetle kultury polskiej" (1922).
W roku 1917 został prałatem kanonikiem Katedry sandomierskiej. W rok później podczas akademii odbytej w Seminarium Duchownym wobec Achillesa Ratti (późniejszego Piusa XI) wygłosił odczyt w języku łacińskim o napadzie Tatarów na Sandomierz w XIII wieku. Aktywnie uczestniczył w życiu społecznym i kulturalnym Sandomierza, a od 1916 roku pełnił różne funkcje w zarządzie Towarzystwa Biblioteki i Czytelni im. Jana Długosza w Sandomierzu. W latach 1919-1931 był prezesem tegoż towarzystwa. Przyczynił się znacznie do rozwoju krajoznawstwa w Sandomierzu jako założyciel i długoletni prezes Oddziału Towarzystwa Krajoznawczego.
Zmarł w 1955 roku w Sandomierzu.
